Do Jerozolimy schodziło się także wielu ludzi z sąsiednich miejscowości. Przynosili oni chorych i tych, których dręczyły duchy nieczyste. I wszyscy odzyskiwali zdrowie. Dz 5, 16 

  1. Obłożnie chorych, wcześniej zgłoszonych zaopatrujemy regularnie w każdy pierwszy piątek lub sobotę miesiąca w godzinach przedpołudniowych oraz w ostatnim tygodniu przed Bożym Narodzeniem i Wielkanocą.
     
  2. W niebezpieczeństwie śmierci zaopatrujemy chorych o każdej porze. Najlepiej jeśli nagle wzywający do chorego zapewnią transport kapłanowi wyruszającemu z wizytą.
    Można też nagle wezwać kapłana do chorego telefonicznie, ale wtedy (zwłaszcza nocą) należy się liczyć z prośbą potwierdzenia wezwania telefonicznego, by wykluczyć przypadki fałszywych wezwań. Kapłan zapicsze numer wzywającego telefonicznie, odłoży słuchawkę i oddzwoni na wskazany wcześniej numer potwierdzając wezwanie.  
     
  3. Na kapłana niosącego Najświętszy Sakrament oczekuje w progu domu osoba witająca z zapaloną świecą.
     
  4. Stół, na którym kapłan złoży Najświętszy Sakrament nakrywamy białym obrusem, kładziemy krzyż, dwie zapalone świece, tamponik waty, kromeczkę chleba, plasterek cytryny i szczyptę soli do oczyszczenia dłoni z oleju.
     
  5. Domownicy w czasie spowiedzi chorego opuszczają jego pomieszczenie, a w czasie Komunii świętej i Namaszczenia towarzyszą mu w obrzędach.
     
  6. Jeśli stan zdrowia chorego nie poprawia się, ani się nie pogarsza - kolejny raz można przyjąć Namaszczenie po 6 miesiącach.
     
  7. Nadto zaopatrujemy chorych podczas dwóch dni chorych w ciągu roku organizowanych w kościele parafialnym. Są to rekolekcyjny dzień chorych w czwartym tygodniu Wielkiego Postu (na przełomie marca i kwietnia) i wakacyjny dzień chorych w pierwszej połowie lipca.